بچه بودیم و چیزی نمی فهمیدیم. بچه بودیم و بی خیال بودیم،

بچه بودیم و چیزی نمی فهمیدیم. بچه بودیم و بی خیال بودیم، برا خودمون دنیایی ورایی ساخته بودیم و در آن سیر میکردیم، شنگول و سرخوشانه تک تک کوچه های کودکی را گشت میزدیم. چرخ میزدیم و برای خودمان خیال های جانانه میزدیم.
بچه بودیم و همه چیز خوب بود، که خوب نبود، اما ما خوب بودیم، که خوب نبودیم، اما نمی فهمیدیم که خوب نیستیم. بچه بودیم و اسمان ابی تر بود، زمین سبزتر و ادم ها شادتر بودند، بچه بودیم و جهان خواستنی تر بود.
بزرگ شدیم و از همه چیز دنیا سر در آوردیم، که لبریز شدیم از فکر و دغدغه، که توقعمان بیشتر شد، که جهان را مثل سابق دوست نداشتیم و فهمیدیم که خوب نیستیم. که ای کاش سر در نمی آوردیم،ای کاش نمیفمیدیم و اکنون در بن بست ترین کوچه های بزرگسالی پناه برده ایم به خاطرات روزهای کودکی......
از شرح حالی که معمولا خوب نیست
از شر ذهنی که بیخیالی نمیفهمد.....