روزی روزگاری شاهزاده خانم زیبایی بود که بر علیه پدرش شورش

روزی روزگاری شاهزاده خانم زیبایی بود که بر علیه پدرش شورش کرد و پدرش وی را به دورترین نقطه تبعید کرد و برای حبس کردن او، قلعه ای ساخت. پدرش مسیر قلعه را خراب کرد تا کسی نتواند به آنجا برود. دختر به امید آزادی روزهایش را می گذراند. او که از انسان ها دوری می کرد و از بشریت متنفر شده بود، روزی با صدای فلوت چوپانی، دلباخت. از آن جایی که هیچ راهی به قلعه نبود، چوپان از آن طرف رود قزل اوزن هر شب به دیدار شاهزاده می رفت تا این که شاهزاده خانم برای وصال به چوپان پلی روی رودخانه ساخت تا چوپان بتواند به قلعه بیاید."

برخی می گویند پدر شاهزاده خانم بعد از این که متوجه عشق میان چوپان و دخترش می شود، چوپان را به اجبار به مکانی دور تبعید می کند. شاهزاده خانوم هم هر روز بر روی پلی که ساخته است می نشیند تا شاید چوپان بازگردد اما او هیچ وقت باز نمی گردد.
قدمت این قلعه بر اساس نظریه مورخین، به قرن هفتم هجری باز میگردد اما همچنان بسیاری از مورخان این اثر را به اردشیر درازدست، پسر خشایارشاه هخامنشی نسبت داده اند. هنوز هم بر سر قدمت این بنای تاریخی تفاهمی وجود ندارد اما از آن جایی که مصالح به کار برده شده مشابه مصالحی است که در اوایل دوره ساسانیان استفاده می شد، برخی نیز اعتقاد دارند که این اثر به دوره اول ساسانیان باز می گردد. در گذشته بر سر در ورودی قلعه، کتیبه ای وجود داشت که تاریخ دقیق آن را ذکر کرده بودند اما متاسفانه این کتیبه به سرقت رفته و تنها جای آن باقی مانده است و تاریخ دقیق آن مشخص نیست.