آندیا؛

آندیا؛
اسم زیبات گویای تمام وجودت بود دختر..
لبخندای بی نقصت
مهربونی بی انتهات
عطر موهات
توجه بیش از حدت
لعنت به این دنیا؟ من نمیتونم باور کنم دیگه آندیا نیست که برامون اهنگ بخونه، بغل دستی صدا کنه، دوتایی دور از بقیه لواشک بخوریم و راجب اینکه چطور میشه پرید رو هواپیما و فرار کرد حرف بزنیم وبخندیم…
دیگه نیست، دیگه نیست کسی که بگه بیا یواشکی بریم و رو بچه ها اب بریزیم،
بیا باهم تاب سواری کنیم نوبتی، تو منو هول بده و من تورو…
الکلنگ سوار شیم و اهنگ بخونیم، کی قراره دستامو بگیره و باهم برقصیم؟ هرچقدر میخوام خودمو تسکین بدم یاد این می افتم که چقدر درد کشیدی، چقدر اذیت شدی تا بری و خلاص بشی..
دختر تو که از خواب خوشت می اومد حالا ازادی، تا میتونی استراحت کن، اروم بخواب، بی درد بخواب؛
هروقت حس کردی تنهایی، بدون یک سری ادم، اینجا، بدون تو تنها شدن و تنها با فکر تو از تنهایی در میان؛
اینجا بدون تو آندیای نداره، رنگی نداره، لبخندی نداره
“یکباره آندیا بود که ما را سر پا کرد
از صفحه ی پژمرده ی تاریخ جدا کرد”
دختر ناز من
@iliri