ما ادم ها را دوست داریم...

ما ادم ها را دوست داریم...
برای رسیدن به آنها خودمان را
به آب و آتیش می زنیم و زمین
و زمان را به هم میدوزیم تا ثابت کنیم حسمان واقعیست.
و دوست داشتنمان حقیقی....
چشممان جز چشمانش کسی را
نمی بیند و این دل جز او را
نمی خواهد...
ولی فقط تا زمانی که نیست ،
تا وقتی دور است..
تا وقتی دست نیافتنی ست
از بودنش که مطمئن شدیم
دیگر حواسمان به لرزیدن ِصدایش نیست...
دیگر دوست داشتنمان را به زبان
نمی آوریم،
آنقدر نمی گوییم
انقدر قدر ثانیه های بودن با
او را نمی دانیم؛
که چشم باز میکنیم و می بینیم نیست...
می بینیم باز هم دور شده...
باز هم دست نیافتنی ست...
ما قدرِ داشته ها را دانستن را، چرا
یاد نگرفتیم اصلاااا....



گاهی دلم می‌خواهد از دست خودم زار بزنم و عاجزانه از خودم خواهش کنم که حساس نباشم و به مسائل و کلمات و رفتارها، بیش از اندازه دقت نکنم. ولی حقیقت این است که من زیاد حساسم و زیاد دقت می‌کنم و زیاد غصه می‌خورم؛ برای مسائلی که خوب که دقیق شوی، اهمیت چندانی ندارند...

#نرگس_صرافیان_طوفان