میلاد امام حسین ع وقمربنی هاشم ع وامام زین العابدین ع

سوم شعبان است و شب میلاد سومین سلاله پاک آل محمد(ص)؛ کسی که پیامبر اکرم(ص) در مقامش فرمود: «مقام حسین بن علی(ع) در آسمان، بالاتر از مقام او در زمین است»[1]

حسین علیه‌السلام؛ خلاصه ناب وجود علی(ع) و فاطمه(س) که با آمدنش دریای متلاطم روح بندگان را کشتی نجات خواهد شد.

چون خبر این ولادت پربرکت به پیامبر اسلام(ص) رسید، به خانه حضرت علی(ع) و حضرت فاطمه(س) آمد و اسماء را فرمود تا کودکش را بیاورد. اسماء او را در پارچه‌ای سپید پیچید و خدمت رسول اکرم(ص)  برد، آن حضرت به گوش راست او اذان و به گوش چپ او اقامه گفت.
و امشب زمین برای چنین وجود مبارکی گهواره می‌شود تا خاک کربلا با حضورش به هویت برسد و سجاده عشق مومنان از تربت پاکش عطرآگین شود. اوست که با حضورش، سلاله پاکان تا قائم آل محمد(عج) به استمرار خواهد رسید.

از همین روست که زیارتش ثوابی بی‌حد و ارادت به مقامش، جایگاهی بی‌بدیل دارد چنانکه امام رضا(ع) فرمود: «اگر دوست داری بدون گناه به ملاقات خدا بروی در دنیا به زیارت امام حسین(ع) برو.» 

در مورد نامگذاری آن حضرت در روایتی آمده است: «امین وحی الهی، جبرئیل، بر پیامبر فرود آمد و گفت: سلام خداوند بر تو باد ای رسول خدا(ص)! این نوزاد را به نام پسر کوچک هارون «شبیر» که به عربی «حسین» خوانده می‌شود، نام بگذار! چون علی(ع) برای تو بسان هارون برای حضرت موسی است، جز آن که تو خاتم پیغمبران هستی»

و امشب خانه فاطمه زهرا(س) میزبان آمد و شد فرشتگانی است که برای شادباش این میلاد بر زمین حلول کرده‌اند. از امام صادق(ع) روایت شده است: هنگامی که امام حسین(ع) دیده به جهان گشود، جبرئیل امین از سوی پروردگار متعال مأمور گردید تا همراه هزار فرشته، جهت تهنیت و شادباش‌گویی به نوزاد فاطمه زهرا(س) به زمین فرود آیند.

ای سومین حجت خدا بر اهل زمین! و ای کسی که گلویت بوسه‌گاه پیامبر(ص) بود...
با نگاه کریمانه‌ات بر غروب دل‌های غبارگرفته‌مان بتاب تا روشنی‌بخش قلب‌های اسیر خاکمان باشی. تویی که شفا در تُربت پاکت نهاده شد.. تویی که امامی و فرزند امام؛ برادر امامی و پدر همه امامان بعد از خود، پس به حرمت مقامت، شفیع ما باش که جز عشق تو توشه‌ای نداریم.

میلاد سومین شکوفه درخت امامت، حضرت حسین ابن علی(ع) بر همه عاشقان مبارک باد!