"آرامش"

"آرامش"
می‌تونه برقِ تو چشماش باشه وقتی در باز می‌شه و میاد تو.
"آرامش"
می‌تونه یک‌جور عَطرِ خاص باشه
که وقتی کنارِت می‌شینه، بوش می‌پیچه توی بینیت و سَرمَستِت می‌کنه.
"آرامش"
میتونه یک جُفت پا باشه
که وقتِ خَستگیات سَرِتو بزاری روش و یک جُفت دست که بره بینِ خَرمَنِ موهات و گُم بشه.
"آرامش"
می‌تونه یک جُفت چِشم باشه،
که با مِهربونی بِهت خیره می‌شه
و لبایی که " من کنارِتم " رو توی گوشِت زمزمه می‌کنه.
پرسه زدن توی همین کوچه پس کوچه‌هایی که عام و نَچَسب به نظر میان وقتی دستِت تو دستاشِ می‌شه یه دنیای دیگه؛
می‌شه آرامشِ زندِگی؛
ببین،
آدم به تنهایی‌ام می‌تونه آرامش داشته باشه
اما زِندِگی با عِشق یک‌جورِ غیرِ قابلِ توصیفی شیرینه...
یک‌جورِ غیرِ قابلِ توصیفی همه چیز زیباتر به‌نظر میاد...
یک‌جورِ غیرِ قابلِ توصیفی همه چیز بوی زِندِگی به خودش می‌گیره...
یک‌جورِ غیرِ قابلِ توصیفی اُمید تو دلت خونه می‌کنه...
می‌فهمی که چی میگم؟