پراز حسرتیم

پراز حسرتیم

مثل دختری سرطانی که آرزوی شانه دارد و گل سر...

مثل پرنده ایی که بالی ندارد برای پرواز. و کنج قفس تماشاگر  پرنده های دیگر است..

مثل اعدامی که میداند فردا قرار است بمیرد ...

پر از حسرتیم و سینه ی پر از حرف داریم ... اما کو شانه؟؟؟ کو مرحم ؟؟ 

مانده ایم زیر آوار زندگی اجباری...