با وجود تمامـ این عکسهای دلبرانه

با وجود تمامـ این عکسهای دلبرانه
و این حجمـ عظیمـ دوستتـــ دارمهای تایپی و وویسی و استیکری.....
حتی به اندازه ی نیمی از روزهایی که از آسمان بمبـــ روی خوشبختی مان می ریختند....،
خوشبختــ نیستیمـ....!!!!

یادمان نداده اند....
قبول.......!!!!!
اما خودمان همـ اهل یادگرفتن نبودیمـ......
اهل
دوستــ داشتن و
دوستــ داشته شدن نبودیمـ و نیستیمـ.....!!!!
اصلا اینهمه قرطی بازیهای رنگین پوچ را می خواستیمـ چکار.....؟؟؟!!!!
مگر مادرانمان که لبها و گونه هایشان را به تزریق و پروتز نسپردند، خوشبخت نبودند؟؟؟
مگر با لبهای قیطانی نمی شود خندید....؟
نمی شود بوسید....؟؟؟
نمی شود جانمـ و عزیزمـ و قربانتــ برومـ گفتـــ.....؟؟؟!!!

نه......
ما خوشبختــ نیستیمـ.....
چون بلد نیستیمـ دوستــ داشته باشیمـ.....
بلد نیستیمـ کتاب کاغذی بخوانیمـ....
بلد نیستیمـ برای خوبی حال همـ دعا کنیمـ.....!!!
اینها همشان بلد بودن می خواستـــ....
شاگردی کردن می خواستـــ.....!
مرید و مرشد و مراد می خواستـــ....!!!!