بسم الله الرحمن الرحیم.

بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم.
دو ساعتی از نیمه شب گذشته بود.
اما صدای بیداریِ شهر همچُنان به گوش می‌رسید.
زمان سفت و سخت میدوید.
مهلت نمی‌داد! دنیا را دوی ماراتن دیده بود. به شیوه‌ای که گویی می‌خواست خودش را در رکورد زدن شکست دهد.
سیاره‌ی نیستی شلوغ بود و پر هیاهو! و به تصدیق؛ بیهوده.
در این بین، مرگ است که بی‌درنگ و خستگی؛ جامه‌ی زندگانیِ ما را می‌قاپد! و ناگهان انسان را با خود مواجه میسازد.. .
و به راستی چگونه با او روبرو میشویم؟!
آیا زندگانیِ ما ارزشِ آن خون‌های ریخته شده و پیکرهای پاره پاره شده را داشت؟!
که اگر نداشته باشد؛ تا ابدِ آدمی سایه‌ی شرم را روی سر خود احساس خواهیم کرد.
آیا همانند انسان زیست کرده‌ایم؟!
خوی حیوانیِ خود را تا چه حد تحت سلطه‌ی انسانیتِ خود قرار دادیم؟!
تا چه اندازه به هوایِ نفس خود گفتیم: زرشک! برو کنار بزار باد بیاد؟.
خوب است در این بیهوده تکرارِ زندگانی؛ خودمان را حیف نکنیم! وَ صرف چیزی شویم که برای آن خلق شده‌ایم.
#Aseman

[ آه باران..!
اِی امیدِ جانِ بیداران...
بر پلیدی ها.. که عمریست در گرداب آن غرقیم...
آیا چیره خواهی شد؟! چیره خواهی شد..!
آه باران... ]