ادامه بده؛

ادامه بده؛
حتی اگر هیچکس حواسش به زانوهای خسته و ابرهای گرفته‌ی آسمان تو نبود…
حتی اگر هیچکس نفهمید که چقدر کم‌ آورده‌ای و داری لابلای لبخندهات، چه اندوه عظیمی را حمل می‌کنی…
حتی اگر خودت را تنها و آسیب‌پذیر حس می‌کردی و دیگران فقط نگاه می‌کردند…

ادامه بده،
چون این مسیر توست و در انتها؛
این تویی که طعم رضایت و خوشبختی را می‌چشی و دیگران فقط نگاه می‌کنند...