فکر کنم تنها چیزی که می خوام اینه که لبخند کسایی

که هر چقدر دور بودن ولی با حرفاشون بهمون امید دادن ، امید برای زندگی کردن ، برای ادامه دادن و برای نمردن .فقط می خوام در حالی که تظاهر میکنن خوبن و به ما امید میدن می خوام روزی برسه که از درون هم انقدی خوشحال باشن که بتونن تا آخرش ادامه بدن . می خوام لبخندشون هیچوقت از رو صورتشون گم نشه . می خوام که همونطوری که به ما امید دادن ما هم به اونا امید بدیم که زندگیشون رو دوست داشته باشن و وقتی به ما یا زندگیشون فکر میکنن نا خودآگاه لبخند بزنن .
اصلا برام مهم نیست که توی یوتیوب یا اینستا دربارشون چی میگن وانشات هایی که میسازن فقط برای خالی کردن عغده خودشونه یکی نیست بیاد بگه آخه اینا حداقل امید و افتخار کشورشون هستن تو چی ؟ ها ؟ نه به من بگو تو چی ، تو که حتی افتخار خانوادت هم نیستی حق نداری بیای برای کسایی که با تلاش های خیلی تاقت فرساشون کار کردن که موفق بشن و در آخر باعث بشن ما هم موفق بشیم چرت و پرت بگی . من تا آخر آخر آخر عمرم هاشون و دارم در حالی که کار زیادی از دستم بر نمیاد فقط می خوام حس کنم شاید یک صدم درصد میتونم بهشون کمک کنم .
نقص هاشون ، دردشون، خواسته هاشون ، علایقشون و همه چیزشون رو می پذیرم چون وقتی همه دنبال راه میگشتن تا روحمون رو توی ایران نابود کنن اونا الهام بخش راهمون شدن .
به یاد
#مونبین
#سولی
#هارا
#مین وو (سئو)
و.و.و.و آیدل های دیگه ای که الهام بخش روحمون بودن ولی خسته شدن .
همه باهم بگیم :" #تا_آخر_با_روشنایی_روحمون_میمونیم ."