خسته بود ،

خسته بود ،
حتی وقتی بزرگ ترین دردش را بر دوش میکشید نمیتوانست به بهترین شخص زندگی اش کوچک ترین حرفی زند ؛
اما این حس
از کجا سرچشمه میگرفت ؟
چرا..
هنگامی که درد تمام تنش را فرا گرفت ، انقدر عمیق بود ، آنقدر بزرگ بود ، که حتی نمیتوانست درک کند چه اتفاقی درحال رخ دادن است ،
نمیداست چه گوید ، نمیدانست چه کند ، هیچ چیز جز اشک ریختن نمیدانست ، هزاران انسان اورا در آغوش گرفتندو اشک ریختن اما او ؛ در آغوش کدام یک توانست با تمام وجود اشک ریزد ؟؟
شاید..
این منصفانه نباشد اما،
هیچ اهدی )
قلبش درد داشت
دلش تاریکی شب را میخواست ، برای همیشه ، دلش حرف زدن با او را میخواست بزای هر لحظه ، دلش اشک ریختن در آغوشی که یک بار تجربه اش نکرد را ، میخواست ؛
شاید
تمام چیزی که با تمام وجودَش میخواست
همان چیز هایی بود که همیشه ،
از داشتنش محروم بود..
هیچکس
حتی برای دقیقه اورا با تمام وجودش نخواست.