در این فضا تاریک و دور، این دست های مشتاق به توده خاک تبد

در این فضا تاریک و دور، این دست‌های مشتاق به توده خاک تبدیل شدند. دلم تنها شد و تنهایی درونم را گله کرد، این دیوار بی‌رحمی بین عشق ماست.
بین ما این فراز و نشیب‌هاست، این فاصله بین دو قلب، ما را زیر و رو کرده است. در هر لحظه خاطرات غم انگیز، در آغوش دلم خوابیده‌اند، و بوی تلخ خاطرات، عاشقانه در خاطره‌هایم مانده است.
با هر نگاه به راه‌هایی که جدا از هم هستیم، هر لحظه از این فاصله تلخ، داغ دلمان را تشدید می‌کند. آیا می‌شود این دیوار را با بوسه‌ی عشق شکست؟ یا ما همچنان در این وابستگی درونی، در غم فراموش شویم؟