ABRAHAM VIDA

ABRAHAM VIDA
یه خَط خاموش سِیو تو گوشی دیگه نیستم بگم که چی بپوشی
برو راحَت دوراتو بزَن اصلا به دَرک که لباسای تنگ میپوشی
موهاتو شونه کن موهای مِشکیتو پاشو بپوش سَر کن شال زرشکیتو
اتو بکش موهاتو دُم اسبی ببند صَدقه سَر تو بود که لباسَم مشکی شد
چیه میخواستی بری ناز کنی تهش مَنم هَمون آبراهام پاستوریزم
ظاهرت خوب بودو مِثل فر موهات با تو روزایی که دِلم نِمیخواستو دیدَم
هیس هیچی نگو بریم سَر اصل مَطلب چیه این یکیم رَفت به سینت دَست رَد زد
ها بَرگشتی چیو عَوض کنی تو کوچه شو شبا پَس
کاش به جا آدَم برسه کوه به کوه مُقصر کی بودش خُدایی تو بگو
دِ تو بگو چقدر سَرت نداری کشیدَم که جای این پیرمَرد الان کنارت بشینم
بارون میزنه آروم رو شیشه هِی دِل تو که داغون نِمیشه
یه روز صِدای تو آرامِش مَن بود کاش میشد عَطرت دوباره تو اتاقم بپیچه
تار موهات سیاس مِثل لباس تو تنم بگو مِثل مَنه میده اصلا گیر به لباس تو
چیه صِدام غریبه اس واسه تو چون واسه یکی دیگه دَرآوردی لباستو