پی به رازِ سفرم برد و چنان ابر گریست

پی به‌رازِ سفرم برد و چنان ابر گریست
دید بازآمدنی در پیِ این رفتن نیست...

همه گفتند "مرو" دیدم و نشنیدم‌ِشان
مثل این بود به‌یک رود بگویند: بایست..!

مفتضح بودن از این‌بیش که‌در اولِ قهر
فکر برگشتنم و واسطه‌ای نیست که نیست...

در جهانِ تهی از عشق نمی‌مانم چون
در جهانِ تهی از عشق نمی‌باید زیست...

دهخدا تجربه‌ی عشق ندارد ورنه
معنیِ مرگ‌وجدایی به‌یقین هردو یکی‌ست...