در جمع عشق بازان، ما دل شکستگانیم

در جمع عشق‌بازان، ما دل‌شکستگانیم
در راه وصل معشوق، ما زار و ناتوانیم

در هجر و در فراقش ما سوخته ولیکن
نه شِکوه ای، نه آهی، گویی که بی‌زبانیم

در گردش زمانه، غم بود و درد و غصه
ما زخم‌خوردگانِ تقدیرِ این جهانیم

گشته زمین چو زندان، با میله‌های جبرش
همچون کبوتری ما، در فکر آسمانیم

از خلق و جمع بی‌زار، تنها به فکر عشقیم
در کنج عزلت خود، ما از جهان نهانیم

عاشق که خو بگیرد با درد و رنج، آری
گرچه عذاب دارد، ما پای عشق بمانیم