روی کوه هایِ بُلند سَرَم سیاهی میره صُبح های نورانی سیاه

روی کوه هایِ بُلند سَرَم سیاهی میره صُبح های نورانی سیاه میشَن گل اَگَر بی آب باشه (دیدی) که چِجوری پَژمُرده میشه (؟) انسان هَم وقتی عُمرش به پایان برسه جگرش (جونش) میسوزه انسان وَقتی کسی مَعشوق خُودش رو از دست میده جانَش می سوزد می سوزد می سوزد وَقتی به مَنزل ابدی بَدرقه اش میکنه جگرش (جانش) میسوزد میسوزد میسوزد به نَظَرم عشقی که بدون بَلا باشه عِشق نیست اگه بدون غَم و تَلخی و تنهایی باشه… و اگه عاشق نسبت به مَعشوقش بی وفا باشه وقتی فِرشته ها جانَش را میگیرن،جگرش (جانش) میسوزد (حسرت ‌میخورد) ♫♫♫ 😭😭😭