این روزها که انفعال مقامات ایران را می بینم یاد غرور و غی

این‌روزها که انفعال مقامات ایران را می بینم یاد غرور و غیرت میهن‌پرستانه نادرشاه و آغامحمدخان می‌افتم.

جایی که هراکلیوس دوم حاکم گرجستان، فرمان خان قجر را برای دستبوسی نپذیرفت و آغای استرآباد بعد از نواختن دوتارش زیر سیاه‌چادر ایل، پیغام فرستاد که زحمت زیاده نکش! ما خود به تفلیس می‌آییم.

یا در ویدیوی هم‌رسان‌شده، پاسخ نادرقلی ابیوردی را به جسارت سلطان عثمانی می‌شنویم؛ اینجاست که ضرب نَسَق و اتوریته‌ی زمامدار، چگونگی واکنش دشمن را تعیین می‌کند.

خاطرتان هست که پیش‌تر از پرسش نابهنگام نادر از یکه‌سوارِ اصفهانی در جنگ کرنال گفته بودم؟ همو که با تبر می‌جنگید، پس آنگه، تیر از تفنگ دولول می‌انداخت، در عین حال که ترکتازی می‌کرد.
نادر به پرسش گرفتش؛ پس زمان تجاوز محمودِ پتان به اصفهان کجا بودی و در کدام سوراخ‌موش خزیده بودی؟!
مرد سپاهی شرمگینانه گفت: آن روز نادری نبود تا خون و غیرت ایرانی را در رگ‌هایمان به غلیان و جوشش درآورَد.
هنوز هم تحلیل واقعی وقایع رو « بازی در زمین دشمن » میدونن. هرچی تحلیل خیالی‌تر، دوستانه‌تر و بهتر.