چه خوب شد آمدی تا بفهمم که عشق رویا نیست، و آغوش یک انسان

چه خوب شد آمدی تا بفهمم که عشق رویا نیست، و آغوش یک انسان، همیشه هوس نیست. آمدی تا بفهمم که زندگی، به سبک “یک عاشقانه‌ی آرام” محال نیست. بمان برای شب‌های چهل سالگی‌ام، که بدون تو بخیر نمیشوند. بمان برای روزهای پنجاه سالگی‌ام، که بدون تو رنگی نخواهد بود. بمان برای شصت، هفتاد، و هشتاد سالگی‌ام، آنجایی که همه چیز را فراموش کرده‌ام، بجز شانه‌هایی که تنها تکیه‌گاه بغض‌های بیست سالگی‌ام بود. برایم بمان، تا به ابد …