باید پذیرفت که آدم ها همیشه و تحت هر شرایطی کنار ما نمی م

باید پذیرفت که آدم‌ها همیشه و تحت هر شرایطی کنار ما نمی‌مانند و ما را با تمام کاستی‌ها و ویژگی‌های خوب و بدی که داریم، دوست نخواهند داشت. باید پذیرفت که ما ناگزیریم کمی در راستای انطباقمان با جهان و آدم‌ها تغییر کنیم و این به معنای دوست نداشتن خود واقعی‌مان و نقاب گذاشتن و وانمود کردن نیست.
اگر قرار باشد هیچکس هیچ تغییر مثبتی در خودش نداشته‌باشد و آدم‌ها برای بهبود خودشان و روابطشان و جهانی که در آن زیست می‌کنند، هیچ قدمی بر ندارند، توقعِ داشتنِ جهان و روابطی سالم و سازنده، واقعا بی‌جاست...
جهان، همچون پازلی نامنظم است و ما ناگزیریم برای جا گرفتن در برخی نقاط آن، قطعات و تراشه‌های اضافه‌ای که برای تکه‌های کناری‌مان آزاردهنده‌ است را از خودمان جدا کنیم، خودمان را صیقل بدهیم و انطباق‌پذیرتر باشیم.
یا انتخاب کنیم که در هیچ پازلی جا نگیریم و تنها بمانیم و بپذیریم که خودمان خواسته‌ایم و هیچ‌کس مقصر نیست.
و البته این تنهایی را دوست داشته‌باشیم.