یه روانشناسی میگفت ؛

یه روانشناسی میگفت ؛
اگر عاشق بودی و یه روز به هر دلیلی ازش جدا شدی،
فرار نکن از خاطره هاش ،
اونقدر عطرشو به خودت بزن تا بوی عطرش عادی بشه برات ،
خیابونایی که خاطره دارین رو بارها و بارها قدم بزن تا تبدیل بشن به یک خیابون ساده مثل همه ی خیابونایی که هر روز ازشون عبورمیکنی ،
اهنگایی که با هم گوش میدادین رو بارها گوش بده ،
خلاصه هر چیزی که آزارت میده رو اینقدر تکرار کن تا واست عادی بشه ....
.
عطرتو زدم روی لباسم شبا تا صبح حس میکردم کنارمی و بعد با هر بار نبودنت بغض میکردم،
.
خیابونا رو قدم میزدم حس میکردم کنارمی پاهام توانشو از دست میداد و باز بغض لعنتی میومد چمبره میزد گوشه گلوم ...
.
اهنگایی که دوست داشتی رو گوش میکردم صدای همخونیت با اهنگا توی گوشم بود بغض میکردمو با بغض باهات همخونی میکردم ....

همه جا بودی
بارها و بارها تکرارت کردم

توی همه ی لحظه هام تکرار شدی
هر بار شدی بغضِ گوشه ی گلوم
حالا نه دیگه میتونم ازت فرار کنم
نه تکرارت کنم
من قوی تر نشدم
پوچ شدم
به معنای واقعی پوچ شدم از احساسی که مدتهاست گندیده و گند زده به تمام احساسات جدیدی که دیگه هیچ موقع پیدا نمیشن...
حالا من شکل بغضی شدم که هیچوقت نترکید....
‌‌