آرامش و تَسلا گاهی می رود خودش را پنهان می کند لابلای دور

آرامش و تَسلا گاهی می رود خودش را پنهان می کند لابلای دورترین واژه های اطرافت .

انگار کن که همه جا را با زخمازخم تنت گشته باشی پی یک داروی تسکین درد و نیافته باشی ، بعد کنج پستوی مادربزرگ اکسیر هفت گیاه پیدا کنی ، شفای مطلق ...

گاهی غریبه ای را می فرستند به سرزمین تو، فقط برای این که بیاید و به چند کلمه ساده مهمانت کند و لبخند بزند و آرام که شدی برود ، انگار که هیچ وقت نبوده ...

ارامش و تَسلا گاهی در قامت لبخند دخترکی سه ساله ظهور می کند که در شلوغ ترین چهارراه شهر می ایستد کنارت و لبخند می زند و آرام دستت را می گیرد و تو مات می مانی و نمی دانی باید چه کنی با این شاهزاده کوچک خیال نشین که آفتاب مست است از بوسیدن گیسوانش ...

یا در قامت واژه ای گم شده در دورترین جای رابطه ، در انتهای مکالمه ای کوتاه ، در نوازشی ناگهان و بی دلیل و بی تکرار...

تَسلا همیشه از اندوه قوی تر است ، اما بدبختی اینجاست که گاهی آنقدر دیر
می رسد که روحِ فلج شده ات حوصله ندارد گیرنده های حسی را به کار بیندازد و بفهمد و آرام بگیرد ...

آدمی که خو کرده به دردهای نگفتنی ، نه که تَسلا را نبیند و نفهمد نه ، اما در لحظه رخ دادن معجزه با خودش فکر می کند حالا یعنی این همه راه را باید برگردم تا آرامش ؟

می بیند نه ، جانش را ندارد . سکوت می کند و به راه خود ادامه می دهد و آتشِ عطشِ لبخند را در زمهریر بی تفاوتی خاموش
می کند ...

دور می شود از همه که نزدیک شود به تنهایی ...