"جبران می کنم، جبران می کنم"،

"جبران می‌کنم، جبران می‌کنم"،
گوش من این جمله رو خیلی ازش شنیده بود،
هر بار آرامشم رو‌ بهَم می‌ریخت
بهم می‌گفت: "جبران می‌کنم"،
ولی خودش بهتر از هر کسی می‌دونست
که آدمِ جبران کردن نیست...
آخرین باری که اینو گفت،
فقط خندیدم
به یاد تمام جبران کردن‌هایی که
فقط حرفش رو زده بود.
بهش گفتم: جبران نکن،
فقط تنهام بذار!
می‌دونی هر چیزی اولین بارش سخته،
مثل تنهایی، مثل دلتنگی، مثل رفتن؛
من رفتم...
حالا وقتی خوب فکر می‌کنم
می‌بینم خیلی از ما خودمون رو
توی زندونِ آدمهایی قرار دادیم
که بهمون وعده‌ی جبرانِ گذشته رو دادن،
وعده‌ی بازگشتِ آرامشی که
خودشون از ما گرفتن
امّا هیچ کدوم از وعده‌هاشون حقیقت نداشته،
فقط می‌خواستن توی زندونشون بمونی.
گذشت کردن خیلی خوبه،
ولی تا وقتی که شور و شوقِ زندگیت رو
پای وعده‌های دروغِ آدمها از بین نبری،
تا وقتی که بخشیدن وظیفه‌‌ات نشه،
تا وقتی که به زندانِ آدمها عادت نکنی...!‌