گفتم چطور اینقدر راحت میبخشی آدمها رو

گفتم چطور اینقدر راحت می‌بخشی آدم‌ها رو؟

گفت خودم رو جای اون‌ها تصور میکنم و بهشون حق میدم که گاهی حالشون بد باشه، گاهی نخوان حرف بزنن،
گاهی بی‌طاقت بشن،
و گاهی بی‌حوصله‌تر از اونی که با آرامش و لبخند پاسخم رو بدن و حرف‌های خوب بزنن.

خودم رو جای آدم‌ها میذارم.
جای تموم آدم‌هایی که با تمام خویشتن‌داری و وقارشون، از حادثه‌های تلخ و غمگینی برمیگردن، و دارن شرایط سخت و بی‌مهری‌های زیادی رو تحمل می‌کنن.

آدم‌هایی که زیر فشار مشکلات مادی، روحی، جسمی یا عاطفی زیادی، کمر خم کردن و ناچارن با تمام سختی و درد، صبور باشن و همرنگ جماعت بشن.

من حق میدم گاهی بی‌حوصله باشن.
من حق میدم گاهی کم بیارن.
پس خودم رو جای اون‌ها میذارم و بهشون فرصت جبران میدم، نه باور به اینکه آدم بدی هستن، نه باور به اینکه با هر لغزشی به بد بودن عادت کنن، و خوب بودن رو رها.

پس تا جایی که در توانم باشه، بهشون لبخند می‌زنم، اون‌ها رو می‌بخشم، و بهشون فرصت خوب بودن دوباره رو میدم …