من دقیقا این حس رو در ۴ سالگی داشتم .

من دقیقا این حس رو در ۴ سالگی داشتم .
پدر بزرگ من از بچگی تا به حال تنها کسی بود که من واقعی رو پذیرفت و عاشقم بود بقیه حتی نمی تونن ۱ ثانیه تحملش کنن .
وقتی پدربزرگم مرد به من چیزی نگفتن که مبادا ناراحت بشم ولی وقتی بعد چند روز که او را خاک کرده بودند بهم گفتند که مرد انقدر گریه کردم که از هوش رفتم .
از اون به بعد کلا نتوانستم حتی یک قطره اشک بریزم برای هیچ چیزی . حتی در سن به اون کمی دست به خودکشی زدم.
دیگر نمی توانم از ته دل بخندم
دیگر نمی توانم به کسی وابسته شوم
دیگر نمی توانم احساساتم را نشان دهم
دیگر نمی توانم با مردم مثل قبل ارتباط بگیرم
.............
هیچ کس حتی این را نمی داند بعد همش به من می گویند : سرد . بی احساس . ضد اجتماع ........... دیگه خسته شدم .
خب منم آدمم همین جوری هم تحمل زندگی برام سخت هست و هر روز همه دارن بدترش می کنن
قضاوت کردن کاری که همه با من انجام دادن .
حتی بدون اینکه فکر کنن برای من چه اتفاقی افتاده .
سختههه . خیلیییی سختتتتتتت.
_________________________________________
شاید اگر در طی همان زمان کسی کنار من بود من به این شکل نمی شدم .
ای کاش من جای پدر بزرگم مرده بودم .
🥲🥲🥲🥲😒😒😒😒😒☹️☹️☹️😞😞😞😓😓😓❤️‍🔥❤️‍🔥❤️‍🔥🖤🖤🖤🖤🖤🖤💔💔💔💔💔💔💔💘💘💘💘💘💘💘💘💘