داشتم فکر میکردم چه نعمتِ بزرگیه وجودِ کسی که

داشتم فکر میکردم چه نعمتِ بزرگیه وجودِ کسی ‌که
خاکستری ترین روزهارو برات به رنگی‌ ترینشون تبدیل کنه
فرقی هم نداره عضوی از خانواده باشه،دوست یا پارتنر...
اینکه کسی باشه تو روزهای خستگی و بین اضطراب‌هات
بتونی بهش تکیه کنی،
بتونی باهاش حرف بزنی،
بتونی باهاش گریه کنی،
بتونی باهاش بخندی،
بتونی باهاش کار هایِ هرچند کوچیک،
ولی شیرین انجام بدی و همون ها بشه دلیلِ ادامه دادنت
بشه دلیلِ اینکه با خودت بگی هنوز میشه زنده موند
هنوز میشه نفس کشید و کم نیاورد...
نه از این مدلا که هر وقت بی حوصله بودید باهم
برید کافه و رستون گردی ها،نه.
از اینا که بعد یه روزِ شلوغ و خسته کننده باهم
برید خیابون گردی،
رو پل عابر بشینید شیرکاکائو بخورید با کیک دوقلو،
رو نیمکت های پارک موزیک گوش کنید،
پیاده روی کنید،
تو بهار زیر بارون قدم بزنید،
تو تابستون برید برف بازی،
باهاش بری تو پارک جنگلی یه گوشه خلوت کنید
و کنارش بدونِ اینکه نگران چیزی باشی گریه کنی.
رو چمنا بشینید فلافل بخورید با نوشابه گازدار،
باهاش از خودت واسه چند ساعت هم که شده بِکَنی‌.
به نظر که شیرین میاد تجربه‌ش..
#بفرست_براش