تو را میبینم و هر دم فرو میریزم از بنیان

تو را میبینم و هر دم فرو میریزم از بنیان
منی که متروپل بودم برای شهر آبادان

قدم بر دیده ام بگذار و روی پلک من بنشین
که ابرو پرز ابریشم وَ پلکم قالی کرمان

اگرچه روی پیشانی خطوط مبهمی دارم
منم چون کوزه ای کهنه درون موزه ی کاشان

دو دستم را ببر در مو میان پیچ چالوسش
بکِش ما رابه آغوشت به ییلاقی ترین گیلان

لبانت پسته ی خندان به روی شاخه ها
ومن هم میان باغ رفسنجان درانتظارهستم

نفس بالا نمی آید ، گرفته سینه ام بی تو
شدم تندیس آزادی ولی در دوده ی تهران

دلم تنگ و دلم تنگ و ،دلم تنگ و دلم تنگست
شبیه تنگه هرمز کنار خاک هرمزگان


و من هم اهل نیشابور و از موی تو آویزان

#علی_قهرمانی


🌸❤️