❄️زمین عروس شد و آسمان به حرف آمد

❄️چه‌ شادباشی‌ ازین‌ خوبتر که‌ برف‌ آمد

❄️برف آمد و سر کرد به هر برزن و هر کو
❄️امسال گرامی ست بسی آمدن او

❄️گیتی ز سپیدی شده چون سینۀ شهباز
❄️گردون ز سیاهی شده چون پرِّ پرستو

❄️مردم همه بگریخته از برزن و بازار
❄️پنهان شده در خانه چو زنبور به کندو

❄️از سبزه گرایید به گلخانه گل سرخ
❄️وز باغ خرامید به مشکو گل شب بو

❄️آن شاخ پر از برف تو گویی ز ره ناز
❄️کرده ست عیان سیمبری ساعد و بازو

❄️پوشیده به تن سرو یکی پیرهن از سیم
❄️چون پیرهن دخترکان تا سر زانو

❄️تا دامنش از برف و گِل آلوده نگردد
❄️بالا زده دامان و فرو چیده ز هر سو

❄️از برف گرانمایه شده خوابگه رنگ
❄️کوراست کنون بستر و بالش ز پر قو

❄️بس گوهر ارزنده و بس لولوء شهوار
❄️کز برف بوَد بر ز بــر تارک تیهو

❄️منقار پر از برف کند زاغ تو گویی
❄️کز شیر بیالوده دو لب بچۀ هندو

❄️از باد برهنه شده یک باره تن بید
❄️وز برف گرانبار شده شاخۀ ناژو

❄️زی باغ بیایید و بپرسید ز دهقان
❄️کان دولت دیروزی امروز تو را کو؟

❄️آیا ز چه برباد شد آن نو گل شاداب؟
❄️و آخر ز چه خاموش شد آن مرغ سخنگو؟

❄️در باغ از امروز دگر تا مه اسفند
❄️یک سبزۀ نو رسته نبینی به لب جو

❄️خوش زی که بهار آید امسال به از پار
❄️گیتی شود آراسته و خرّم و نیکو

❄️در کشت همی نعره زند بلبل بیدل
❄️در دشت همی خنده کند لالۀ خود رو

❄️آن رعد همی کوس زند سخت به قوّت
❄️وان ابر همی تیغ کشد سخت به نیرو

❄️آن برق جهان همچو یکی نیزۀ زرین
❄️کو را فکنی هر دم ازین سوی بدان سو

❄️گیتی شود از سبزه و گل چون پر طاووس
❄️بلبل به نشاط آید و قمری به تکاپو

❄️از سبزۀ نو خیز برآید گل و سنبل
❄️بر سبزۀ نو نیز برآییم من و تو

❄️گل باز کند روی و (مؤید) به تو گوید :
❄️هنگام گل است ای به دو رخ چون گل خودرو

👤علی مؤید ثابتی