وقتی فکر میکنم

وقتی فکر میکنم
چرا انقدر مهربونم
معده درد میگیرم
وقتی میدونم
کسی که سراغی از من نمیگیره
چرا من دارم اینهمه مهربونی میکنم ؟؟
برای چی ؟؟؟
به خودم که میرسم
میبینم من هیچ وقت اولویت نبودم
حتی برای
کسی که انقدر با غرورم دوستش داشتم
و انقدر منو دوست نداشت و انقدر براش مهم نبودم
که یادم رفت خودم رو بغل کنم و به خودم بگم ببخشید
هر باز زیادی دوستش داری
اما
اون هیچ زمانی تو رو دوست نخواهد داشت
حالا هی به خودم به دروغ بگم
دوستم داره
چه فایده داره ؟؟؟
خودمو رو گول میزنم
که یه امید داشته باشم
یه نوری ته اعماق وجودم باشه
که دلم رو به اون نور گرم نگهدارم
اما هیچ زمانی
من مهم نیستم نه مهمم نه اولویت
نه با ارزش آره جانم درد داره حقیقت رو میدونی
اما پافشاری میکنی که
دوستم داره آره خیلی دوستم داره
دروغی که هیچ وقت به حقیقت تبدیل نمیشه ....