شبیه تکه چوبی روی اقیانوس بی پایان

#شبیه_تکه_چوبی_روی_اقیانوس_بی_پایان
و یا یک برگِ باران‌دیده در اثنای تابستان

پریشان و معلّق ، خیس و غافگیر می لرزم
به شکل انجمادی در تبِ مانوس نخلستان

به قصد صید تو از بیشه ام بیرون زدم اما
اسارت شد نصیب قلبم ای آهوی سرگردان !

غزل می ریخت از چشمان بی پروای معصومت
مسلّح کرده بودی شاعرت را تا بُنِ دندان

ببین با حال و روز سادگی هایم چه کردی عشق !
که جز ویرانگری چیزی ندارد سیرت طوفان

تو هم پایان این دلتنگی مضحک نخواهی شد
که بغض آسمان را می شمارد قطره ی باران

جهان جای قشنگی نیست در قاموس دل بستن
بیا مادر ! مرا به جایگاه خویش برگردان...