ما را ندیده بگیرید، بی نصیحت از کنارمان رد شوید.

ما را ندیده بگیرید، بی نصیحت از کنارمان رد شوید.
ما یک قبیله‌ی دلتنگیم. بی خدا، بی پیامبر، بی کتاب، بی قبله، بی بهشت. مقیمان ابدی برزخ. ما، ما که به حزن خو کرده ایم، به سردردهای دائمی، به سکوتهای طولانی، به لبخندهای ساختگی، به آغوشهای اشتراکی، به بوسه های مجازی، به دوستهای نادیده. به عشقهای ذهنی عادت کرده ایم، بس که می ترسیم از دلبستگی و وابستگی واقعی، و از عذابهای پنهان شده در هر نوازش. آزرده های دلتنگیم، تخته پاره هایی بر موج، بی چشم اندازی از ساحل. عابران صبور گمشده در برف. کودکان بی مادریم، گمشده در بازاری شلوغ، به هر چادر سیاه که می رسیم چنگ می زنیم به هوای امن آغوش مادر. پلنگ خسته سیرکیم، دم می جنبانیم و می رقصیم و شلاق میخوریم.
رهامان کنید بخوابیم، بسیار خسته ایم. ما را رها کنید، قول می دهیم منقرض شویم.....