انسان جایز الخطاست

یه جایی ما برنده ایم؛خوشحالیم،احساس غرور می کنیم،به زحمات بی وقفه ای که کشیدیم افتخار می‌کنیم، با بقیه می خندیم و شادی می کنیم
ولی همه ی دنیا به شادی نیست،یه جایی بدجور زمین زده میشی
یه جوری که بلند شدن واست سخته،دیگه امید نداری،هیچ شادی و هیچ انسانی رو قبول نداری
اونجا تغییر میکنی

زود رنج میشی،تحملت کم میشه،زندگی رو درک نمیکنی، آدماش رو درک نمیکنی،دلیل نفس کشیدن رو نمیدونی
خوشی هارو کوتاه میخونی و دنبال خوشحالی ابدی میگردی اما بازم ناامید میشی

هیچ خوشی ابدی وجود نداره!
دنیا همش بدبختیه،لای این بدبختی ها یه امید کوچولو چنگ میزنه بهت،همون خوشبختی و تو نمی بینیش و دنبالش میگردی!

چشماتو باز کن
کسی حق نداره بهت بگه ضعیفی و گریه و ناامید شدن کار بچه هاست
بزرگترین آدما هم ناامید شدن،جا زدن،گریه کردن اما دوباره بلند شدن

روال دنیا همینه
که تلاش کنی و از لحظات شیرینت لذت ببری

اولین لحظه ی شیرین خودتی!