آدما حرفا و قولاشون واقعی نیست. حتی بهش فکر هم نمی کنن فق

آدما حرفا و قولاشون واقعی نیست. حتی بهش فکر‌ هم نمی‌کنن فقط یه چیزی می‌گن که گفته باشن، بعد من و تو می‌شینیم به این حرفا فکر می‌کنیم، خودمونو دلخوش می‌کنیم، طبق اینا برنامه‌ریزی می‌کنیم و درنهایت می‌فهمیم که اون آدم حتی یادش نمیاد چه قول و قراری با ما گذاشته، چون نه ذهنش درگیر شده و نه حتی دلش به یه سری حرفا خوش شده. لابد بعدشم می‌شینه یه دل سیر به خوش خیالی ما می‌خنده. این دلخوشی‌های یه طرفه پر از سمه، مثل یه غذای پر‌ملات که چشماتو حسابی برق می‌ندازه و وقتی می‌خوریش لذتشو با تمام وجود می‌بری ولی وقتی می‌شینه تو تنت، میوفته به جونت و ذره ذره‌ی تنتو آب می‌کنه. این حس‌های سمی هرچقدرم که ظاهر خوش رنگی داشته باشن باید دور ریخته بشن وگرنه چیزی ازت باقی نمی‌ذارن:))