خیلی از ما آدما تو زندگی دنبال یه تکیه گاه هستیم ، دنبال

خیلی از ما آدما تو زندگی دنبال یه تکیه گاه هستیم ، دنبال کسی که بشه تو سختی ها روش حساب باز کرد ، برای همین زندگی رو‌ متوقف می‌کنیم و منتظر می مونیم تا همچین کسی وارد زندگیمون بشه...‌ وقتی کسی وارد زندگیمون میشه فکر می کنیم بودنش همیشگی هست و اومده تا با خیال راحت بهش تکیه کنیم و ما رو به آرزوهامون برسونه ... اما زندگی بهمون ثابت می کنه خیلی از آدما تو رفت و آمد هستن و درست وقتی که باید بهشون تکیه کنی جا خالی میدن ...‌ بعد از رفتنشون ما دوباره متوقف می شیم و دوباره انتظار و انتظار و انتظار ‌... اما یه روز ، یه جا دیگه از انتظار و رفت و آمد آدم ها خسته میشیم ، اونجا درست همون جایی هست که راه موفقیت شروع میشه چون می فهمیم به جز خودمون نباید رو هیچکسی حساب باز کنیم ... اون روز می فهمیم هیچ تکیه گاهی مطمئن تر از خودمون وجود نداره پس شروع می کنیم به حرکت کردن به سمت آرزوهامون ... اگر زمین خوردیم منتظر دست کسی نمیشیم تا بلندمون کنه چون انتظار برای اومدن کسی فقط ما رو از زندگی عقب می ندازه ‌..