گاهی از آدم ها می ترسم ...

گاهی از آدم ها می ترسم ...
آدمهای سمی
آدمهای خطرناکِ زیبا نما!
همان آدمهایی که با زیباییِ نمادینشان فریبت
می دهند و خودشان را وارد زندگی ات می کنند
همان آدمهایی که به وقتِ آمدن رنگ های دلچسبِ زندگی ات میشوند اما به محضِ ورودشان به خلوت و تنهایی ات سیاهیِ وجودشان زندگی ات را تیره و تار می کند !
می ترسم از آدم ها...
آدمهایی که می آیند در زندگی ات ،اعتمادت را بازیچه می کنند و در نهایت با زخمی عمیق تو را از خودشان می رانند...
آدمهایی که احساست را خدشه دار می کنند و در نهایت بی هیچ اندوه و پشیمانی رهایت میکنند !
آدمهایی که قرار بوده روزی همدمِ تنهایی هایت شوند اما تنهایی ات را دوچندان می کنند ...
از آدمهای خاکستری می ترسم
آدمهایی که سنگِ عشق یا دوستی به سینه میکوبند اما به وقتِ عاشقی یا رفاقت کم می آورند !
خیلی هم کم می آورند...
از آدمهای سمی و دنیایِ تاریک و سردشان میترسم
از آدمهایی که انسانیت را دور ریخته اند
و تنها قانونِ زندگی شان نابودیِ دیگران است...