می نشینم روی این نیمکت دونفره و فکر می کنم به همه چیزبه خ

می نشینم روی این نیمکت دونفره و فکر می کنم به همه چیزبه خدایی که خیلی وقت است گم شده
فکر می کنم انقدر فراموشم کرده که تا اخر قرار است روی همین نیمکت مرا مثل یک بازیکن ذخیره رها کند فکر. خدا هیچ وقت باورش نمی شود من هم می توانم...کفر می گویم ..نه؟
خدا را می توان همه جور پرستید..و من این گونه...
حالا که دارم می روم..بگذار همه حرفهایم را بدون سانسور بزنم...حتی انهایی را که از ترس غلط گیر گرفتم..بی گمان این گونه بیشتر می پسندی..
یک وقت هایی بدجور به هم ریخته می شوم..مثل همین الان و خیال می کنم هیچ کدام از حرف هایم را باور نداری تا انجایی که اصلا خودم هم شک می کنم که چه گفته ام..اصلا من گفته ام؟!
هرچه بیشتر می گذرد بیشتر به نوشته هایم شک می کنم.
می روم..قرار است خدا را پیدا کنم و این نامه را برایش بفرستم.
راستی روی این نیمکت به اندازه تنهای تو هم جا هست...هر وقت پیدایش کردم برمی گردم و با هم روی همین نیمکت می نشینیم.