بهم گفت: سختیش شبای اولشه، میگذره.

بهم گفت: سختیش شبای اولشه، میگذره.
گفتم: مگه تو هم دلت شکسته؟!
گفت: آره
گفتم: بعدش چی میشه؟
من بدون اون چطور نفس بکشم؟
گفت: بعدی وجود نداره، بعدش دلت تنگ میشه ولی عادت میکنی به دلتنگی...
گفتم: خیلی سخته؟
سکوت کرد...
انگار که بغض نمیذاشت حرف بزنه
بهش گفتم می‌ارزید؟
یه قطره اشک چکید از چشمش
گفت: بخدا می‌ارزید، اینکه حداقل واسه یه شب حس کنی خوشبخت‌تر از تو وجود نداره و یه شب از ذوق حرفاش خوابت نبره، به اینهمه شب بیداری و گریه‌های آخر شب می‌ارزه...
 
👤مصی لطفی



جایی دیدم نوشته بود:
فصل مشترکِ عقل و عشق ، تنهاییست.


بماند به یادگار

هشتِ.اردیبهشت.یکهزارُچهارصدو دو