ahmadsalimi

ahmadsalimi

شعری را اگر فهمیدی ،
بدان که بسیار غمگینی ...
و با شعری اگر زیستی ،
بر تو بشارت باد
که روزی در تنهایی خواهی مُرد ...


ادبیات برای آنانی که به آنچه دارند ،
خرسندند ،
برای آنانی که از زندگی
- بدان گونه که هست - راضی‌اند ،
چیزی ندارد که بگوید ...
ادبیات ، خوراک جان‌های ناخرسند و عاصی است ...
زبان رسای ناسازگاران و پنا‌هگاه کسانی است
که به آنچه دارند ، خرسند نیستند ...
انسان به ادبیات پناه می‌آورد ،
تا ناشادمان و ناکامل نباشد ...
ادبیات ، تنها به‌ گونۀ گذرا ،
این ناخشنودی‌ها را تسکین می‌دهد ...
اما در لحظه‌های جادویی ،
و در همین لحظات گذرای تعلق حیات ،
توهم ادبی ما را از جا می‌کند
و به‌ جایی فراتر از تاریخ می‌برد ...
و ما بدل به‌ شهروندان سرزمین بی‌زمان می‌شویم ...
_نامیرا می‌شویم_