ﺍﯾﺮﺍﻥ ِ ﻣﻦ ! ﺍﯼ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ِ ﻣﺰﺩﮎ ﻭ ﻣﺎﻧﯽ !

ﺍﯾﺮﺍﻥ ِ ﻣﻦ ! ﺍﯼ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ِ ﻣﺰﺩﮎ ﻭ ﻣﺎﻧﯽ !
ﺧﺸﻢ ِ ﭘﻠﻨﮓ ﻭ ﺁﻩ ِ ﺷﯿﺮ ﻭ ﭼﺸﻢ ِ ﺟﯿﺮﺍﻧﯽ !

ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﯼ ِ ﺯﺭﯾﻦ ﺧﺎﻭﺭ، ﻣﺎﺩﺭ ِ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ!
ﺍﯼ ﻧﻘﺮﻩ ﮐﺎﺭﯼ ﻫﺎﯼ ِ ﻣﻬﺘﺎﺏ ِ ﺷﺒﺴﺘﺎﻧﯽ !

ﻓﺮ ّﻭ ﺷﮑﻮﻩ ِ ﭘﻬﻨﺪﺷﺖ ِ ﺁﺭﯾﺎﯾﯽ ﻫﺎ !
ﺍﻧﺪﻭﻩ ِ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻣﭙﺮﺍﺗﻮﺭﯼ ِ ﺳﺎﺳﺎﻧﯽ !

ﺍﯼ ﻧﺎﻭﮔﺎﻥ ِ ﺁﺭﺗﻤﯿﺲ ِ ﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﮐﻒ ﺩﺍﺩﻩ!
ﺷﻮﺭ ِ ﺧﻠﯿﺞ ﭘﺎﺭﺱ ِ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺗﻮﻓﺎﻧﯽ !

ﺍﺯ ﻗﺎﺩﺳﯿﻪ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﺗﺎ ﻣﺤﺮﺍب
ﮔﻠﺪﺳﺘﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ِ ﻧﯿﺎﮐﺎﻧﺖ ﭼﺮﺍﻏﺎﻧﯽ

ﺷﻮﺭ ﻭ ﺷﺮ ِ ﯾﻌﻘﻮﺏ ِ ﻟﯿﺚ ﻭ ﺑﺎﺑﮏ ﻭ ﺭﺳﺘﻢ !
ﻣﻬﺪ ِ ﺍﺑﻮﻣﺴﻠﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﺮﺩ ِ ﺧﺮﺍﺳﺎﻧﯽ!

ﻫﺮ ﺩﻭﺭﻩ ﯼ ِ ﺗﺎﺭﯾﺦ، ﺯﺧﻤﯽ ﺑﺮ ﺩﻟﺖ ﻣﺎﻧﺪﻩ
ﺍﯼ ﺑﯽ ﺳﺮ ﻭ ﺳﺎﻣﺎﻧﯽ ِ ﺩﻭﺭﺍﻥ ِ ﺳﺎﻣﺎﻧﯽ !

ﻭﯾﺮﺍﻧﻪ ﺍﺯ ﺍﺳﮑﻨﺪﺭ ﻭ ﭼﻨﮕﯿﺰ ﻭ ﺍﺯ ﺗﯿﻤﻮر!
ﺟﺎﺭﯼ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ِ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯾﺖ ﺍﺷﮏ ِ ﺍﺷﮑﺎﻧﯽ

ﻓﺮﺩﻭﺳﯽ ِ ﺳﯽ ﺳﺎﻝ ﺭﻧﺞ ِ ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎﯼ ِ ﮔﻢ !
ﻣﺴﻌﻮﺩ ﺳﻌﺪ ِ ﺩﺭ ﺣﺼﺎﺭ ِ ﻧﺎﯼ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ !

ﺷﺪ ﺳﻬﻢ ِ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻧﻔﺖ : ﺧﻮﺩﺳﻮﺯﯼ
ﺍﯼ ﺳﻔﺮﻩ ﻫﺎﯼ ِ ﺧﺎﻟﯽ ﺍﺯ ﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﯽ !

ﺑﺮ ﻟﺐ ﺷﮑﻮﻓﻪ، ﺩﺭ ﺩﻟﺖ ﺍﻣﺎ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺩﺍغ
ﺍﯼ ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﯼ ِ ﻭﺍﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﺷﮏ ِ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ!

ﺑﺎ ﺳﺮﺳﺘﻮﻥ ﻫﺎﯼ ِ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺕ ﺑﺮﺧﯿﺰ
ﺁﺧﺮ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺻﻠﻦ ﭼﻪ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻭﯾﺮﺍﻧﯽ؟ !

ﺑﻨﻮﯾﺲ ﺑﺮ ﺗﺨﺘﻪ ﺳﯿﺎﻫﺖ ﻧﺎﻡ ِ "ﺁﺯﺍﺩﯼ"
ﺑﯽ ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺗﺮﮐﻪ ای یار دبستانی
شهراد میدری