اون بالای بالا که رسیدی می ایستیکمی جلو میری تا لبه ی ل

-اون بالای بالا که رسیدی می ایستی،کمی جلو میری تا لبه ی لبه و باخودت بفکر فرو میری،
دستی به موهات میکشی
هی باخودت کلنجار میری و مدام بخودت میگی بزدل نباش بچه پریدن ربطی به بال نداره
دل میخواد...و بعد توهستی غرق در آسمان و رو به مادرت زمین که جاذبه اش عاشقانه تورا به سمت و سوی خود بی صبرانه فرا میخواند...همین و بس،حال این تو هستی و آغوش مادرانه ی زمینی که تورادرخودفروگرفته است.تاهمیشه تا ابدیت...
ودیگر هیچ و تمام...
دست نوشته:حمید.ن