دهانت عطری از آویشن های شیراز دارد دمنوش فصلی من! و دستانت بوی لبخند می دهد شور شیرین من! نه نمی توان گذشت سیبِ گونه هایِ تو، قاچ چندم لب های من باید باشد؟!
