دوستمان ندارند

دوستمان ندارند
ولی نگهمان میدارند!
عجیب است!
درحدّیک دوست معمولی با ما برخورد میکنند
همانقدر دوستمان دارند...
امّایک وقتهایی،میزند بسرشان
جمله های قشنگ میگویند!
زنگ میزنند!
صدایشان را به رخ بی تابیهایمان میکشند!
میمانند،و ماندگارمان میکنند!
امّا،یک چیزی سر جایش نیست!
اگر اسمش عشق نیست،پس چیست؟!
باماهستند،وبا دیگران!
دردهایشان مال ما،خنده هایشان دیگران!
مادر کنار دیگران در زندگیشان هستیم!
دوستمان ندارید!
ولی باور کنید،
ماشما را تک و تنها میخواهیم!
مابرای خودمان میخواهیمتان!
برای دردهایمان...
برای روزهایمان...
برای ناز کردنهاو خریدنهایشان!
برای دیدنمان...
دوست داشتنمان...
دوستمان ندارید،،،
وابسته مان نکنید!
نگذارید با خیال خوش بودنتان،
روی زندگیمان،اسمتان را بگذاریم
و
فکر کنیم کسی هست،
که شاید دوستمان دارد!
....
به هر آدمی که تنهاست،شک کنید!
شک کنید،که با کسی زندگی میکند!
نفس میکشد!
میخندد!
شک کنید،یک نفر دوستش نداشته!
امّا،معلق نگهش داشته!
آنقدر که فراموش کرده است
حتّی خودش
و
زنده بودنش را!!!...