بانوان نامدار

#بانوان_نامدار

پرستاری نوین در ایران سابقه ای طولانی ندارد و حرفه ای است که از طریق میسیونرهای مذهبی و پزشکان خارجی به ایران وارد شده است. آموزش پرستاری به ویژه تربیت پرستاران زن، هر چند برای بخش بهداشت و درمان ایران امری واجب بود، اما ورود زنان به این حرفه همراه با مشکلات عدیده ای بود. تا مدت ها بعد از آن که زنان از آزادی هایی مانند تحصیل در مدارس و ورود به دانشگاه برخوردار شده بودند، هنوز باورها و سنت های قدیمی مانعی بود برای انجام بسیاری از کارها و حضور آنان در فعالیت های اجتماعی. از جمله این کارها، حضور زنان در حرفه پرستاری و فعالیت آنان در بیمارستان های مدرنی بود که به تدریج بر تعدادشان افزوده می شود. در آن زمان، «علی اصغرخان حکمت»، وزیر معارف از سوی پهلوی اول مامور رسیدگی به وضعیت پرستاری در بیمارستان ها شد.

 

مدت کوتاهی بعد دکتر «جهانشاه صالح» مامور تشکیل یک مدرسه پرستاری در ایران شد. با وجود این اولین آموزشگاه های پرستاری ایران در سال 1295 در ارومیه به دست میسیونرهای مسیحی تاسیس شده بودند و قبل آن هم در سال 1272 تنها مرکزی که آموزش پرستاری را برای زنان ارائه می کرد، بیمارستان پرزیترین آمریکایی ها در تهران بود، بعد از آن بود که مدارس دیگری در شهرهای رشت، همدان، ارومیه و کرمانشاه آغاز به کار کردند. در سال 1310 در چنین فضایی بود که دختری جوان پا پیش گذاشت و در آموزشگاه پرستاری شهر رشت ثبت نام کرد. «فاطمه توانایی» راهی دشوار را در پیش گرفت و بالاخره در سال 1314 به عنوان اولین پرستار زن از این مدرسه فارغ التحصیل شد.

 

او با وجود تمامی مخالفت ها، اول در بیمارستان دکتر فریم آمریکایی و سپس در بیمارستان پورسینا مشغول به کار شد. این آغاز یک اتفاق بزرگ و تحولی در عرصه پزشکی و درمان در ایران بود. تلاش های انسان هایی مانند فاطمه توانایی، امروز زمینه پیشرفت هرچه بیشتر این رشته را در ایران فراهم کرده است. تدریس پرستاری که روزگاری از یک آموزشگاه کوچک آغاز شد، امروز از جمله رشته های مهم دانشگاهی در مقاطع کارشناسی تا دکتراست