مسعود سعد سلمان شاعر بزرگ پارسی گوی نیمه دوقرن پنجم و ا

«مسعود سعد سلمان» شاعر بزرگ پارسی گوی نیمه دوقرن پنجم و اغاز قرن ششم از ارکان استوار شعر فارسی است . او بزرگترین حبسیه سرای ادب فارسی است.
اشعارش بیشتر به سبک خراسانی است . هنر خاص او در قصاید شکوائیه و حبسیات  است . #چگونگی زندگی در زندان و احساسی که به شاعر از ماندن در زندان دست می دهد و این نوع شعر را «حبسیه»(زندان نامه) می گویند. حبسیه های مسعود عالی ترین شعرهای اوست.
در این قصاید از شداید زندان ، محنت غربت ، آلام و مصائب شب های تیره زندان دوری از فرزندان خود ، و بی گناهی خود سخن ها گفته و چون در بیان این حالات و احساسات انچه را می دیده و بر او میگذشته به نظم ر آروده سخنش فوق العاده تاثیر گذار  و نافذ است و از این حیث قصایدش در ادبیات فارسی بینظیر میباشد .

بخشی از حیات هشتاد ساله او به دلیل همدستی با مسعود بن ابراهیم در توطئه علیه پدرش (ابراهیم غزنوی) #در قلعه‌ها(زندان‌های) دهک، نای، سو و مرنجاب گذشت.
بار نخست در سال ۴۷۷ قمری به زندان افتاد و پس از ۱۱ سال در ۴۸۸ هجری توسط فرماندار «چَلَنِدر» آزاد شد و به لاهور بازگشت. ۲ سال بعد و در پی تغییرات سیاسی، بار دیگر برای ۸ سال به زندان افتاد. سال‌های پایانی عمر او به سرودن بهترین شعرهایش در زندان نای گذشت. او خاطرات و رنج‌های خود از زندان را در قالب شعر و حبسیه(زندان‌نامه) نگاشته‌است
ویرایش
#مستزاد برای اولین بار توسط مسعود سعد سلمان سروده شد او مبتکر مستزاد در شعر فارسی است. بعد از او شعرای زیادی به این قالب شعر گفتند.
مُستَزاد قالبی از قالبهای شعر فارسی است و در حقیقت غزلی است که کلمه یا جملهٔ موزون و هماهنگی به آخر تمامی مصراع‌ها اضافه شده‌است بطوری که کلمه یا کلمات افزوده شده معنی مصراع ماقبل خود را تکمیل می ‏کنند. #بخون