هَر وقت میخواستم بِرم مُسافرت ،

هَر وقت میخواستم بِرم مُسافرت ،
اولش رفتَنشو دوس نداشتم ،
دیدی یه عدّه میرن مُسافرت ،
بَر میگردن میرسَن خونَشون میگن :
"هیچ جا خونه آدم نِمیشه" ؟!
من اصلا مُعتقد بودم
از هَمون قبلِ مُسافرت
هیچ جا خونه آدم نمیشُد ..
اما به هرحال میرفتَم ؛
باز کُلی خاطره و عکس و حالای قَشنگ ،
برگشتَنش ناراحت میشُدم
که از کنار کسایی که واسم عزیزن
قرارِ برگردم خونه ..
من بَرگشتنو دوس نَداشتم ..
اصلا شاید مُسافرتم
واسه هَمین جُدا شدن آخر سفر
از قشنگیا ، دوس نَداشتم ..
من اصلا بهم عشق و عاشقی و اینا نمیومد ،
شما یه نگاه به قَد و قیافه من بُکن ؛
اصلا ببین چیزی تووش پیدا میکُنی ؟!
هَروقت عشق تعارف میشُد ، میگفتم :
نه ، ممنون ، صَرف شُده ..
زَد و عاشقت شُدم ؛
اینکه میگم زَد و عاشقت شدم ،
یعنی واقعا زد و عاشِقت شُدما ..
رفتیم جُلو ، باهَم رفتیم جُلو ،
یه قدَم ، دو قدَم ، سه قدَم ،
قدَم چهارم جون نداشتی ؛
میدیدم که نَداری ..
وِل کردی دستَمو ، یا شایَدم ناچاراََ
من وِل کردم دَستاتو ،
داشتی یه راه هایی
واسه ادامه رفتنمون انتخاب میکردی که اصلا نه به تو میومد نه به مَن ..
مَجبور شدم ، نه ، نه !
مجبورم کردی ، که بَرگردم ..
وگرنه که مَن هَمون بالا بِخون ببین ،
نوشتم :
"مَن برگشتنو دوس نَداشتم" ..

شاهین_پورعلی_اکبر