صبح روشن در پس پرده ی شب پنهان است.
صبح روشن در پس پرده ی شب پنهان است.
بوی هراس و فریاد، امتداد شب را انتشار می دهد.
پنجره ی التیام را باید گشود.
هجوم ظلمت، جوانه های دیده ی مان را تیره ساخته است.
پلکی کنار می رود تا نوری بتابد!
آزادی و مظلومیت، در شعله ی گم گشتگی می سوزد.
چشم های اندیشه مان، روشنی خورشید را می جوید.
آوار انسانیت در خزان بی برگی و یأس، هجوم سایه های ممتد استکبار را روایت می کند.
در این برهه ی مه آلود زمان، قرن هاست که حقیقت در خواب است.
ما در پشت درهای بسته ی آزادی، خمیازه های خفت و خستگی را سر می دهیم.
لحظه های پژمرده ی خزان زده، سراسر دشتِ خواب را فراگرفته است.
سبزی بهار حضور را انتظار می کشیم.
پاهای زمان، عقربه های التهاب و انتظار را نشان می دهد.
تیک! تاک! انسانیت در رخوت فراموشی به خواب رفته است.
صدای عقربه ها بیداری لحظه ها را زمزمه می کند.
دیوار سرگردانی در حال فروریختن است.
تکان هایش لحظه های بی پناهی را بدرود می گوید.
در پای پنجره ی انتظار ایستاده ایم.
پای عزم ما زخمی است، روییدن را زیر سایه ی سرو سعادت تکلّم می کنیم.
در این ازدحام نامحدود باید برخاست.
تیک! تاک! ثانیه ها در حرکت اند؛ خبر از بیداری، از بهار رهایی می دهند.
در شبی وهم آلود، از کوچه های هراس، در کنج عزلت روشنی، رها از بند زمان، برمی خیزیم.
پلک های بیداری مان، به باور پرواز رسیده است.
آرزوهای بزرگ مان را در اوج غرور فریاد می زنیم؛ آزادی، حق جویی و کمال طلبی.
شهامت را از زیر آوار ستم خیزان، بیرون می آوریم.
تمامی دنیای مان را در واژه های کوچک رهایی فریاد می زنیم.
لب های تکبیرگوی ما، کوچه ها را پر از حقیقت و آزادی می کند.
دیوارنوشته ها، تاریخ لحظه های خستگی اسارت، مشت های فشرده، هیبت گام های اطمینان، هنوز در کوچه ها جاری است.
در شب سردی که به بلندای سرنوشتی روشن است.
ابرهای تیره ی طاغوت کنار می روند، آسمان دودآلود دیگر کدر نیست.
حجاب های ظلمانی دریده شده است.
روشنی به ¬آرامی از روی شاخه های خشک بالا می رود.
دروازه های طلایی ایمان باز می شود.
هستی پابرجاست؛ انسانیت جوانه می زند.
بهار ما جاودان همیشگی است.
از هرچه باغ های خواب است، دور می شویم.
جاده ی نور باریک می شود؛ صدای قدم های شمرده ی روشنی را می شنویم.
به پریشانی دنیا پشت می کنیم.
به پشتیبانی خورشید آرمان¬ خویش آگاه می شویم.
جاودانگی را در باغ عظمت نجوا می کنیم.
عزم مان نهالی می کارد که یادگار همت هزاران باغبان است.
نهال زیبای ما تا همیشه ترانه ی رستن سر می دهد.
ترانه ای که هزاران باغبان مهربان، برای بهار سروده اند.
مبادا که یاد باغبانان مان در پیله ی غبارآلود تنهایی اسیر شود.
دنیای گسترده ی اکنون ما، وامدار ادراک نورانی باغبانان مهربان این دشت است.
اکنون ما، پرشکوه ترین آفرینش معنوی را از آن خود می کنیم؛ و آدمیت را به تماشا می نشینیم.
همه جا پر از خوشه های لبخند می شود.
خورشید طلایی ما شادمان بر شانه های تاریخ می نشیند و طلوع جاودانگی خود را بر جهان می تاباند.
بوی هراس و فریاد، امتداد شب را انتشار می دهد.
پنجره ی التیام را باید گشود.
هجوم ظلمت، جوانه های دیده ی مان را تیره ساخته است.
پلکی کنار می رود تا نوری بتابد!
آزادی و مظلومیت، در شعله ی گم گشتگی می سوزد.
چشم های اندیشه مان، روشنی خورشید را می جوید.
آوار انسانیت در خزان بی برگی و یأس، هجوم سایه های ممتد استکبار را روایت می کند.
در این برهه ی مه آلود زمان، قرن هاست که حقیقت در خواب است.
ما در پشت درهای بسته ی آزادی، خمیازه های خفت و خستگی را سر می دهیم.
لحظه های پژمرده ی خزان زده، سراسر دشتِ خواب را فراگرفته است.
سبزی بهار حضور را انتظار می کشیم.
پاهای زمان، عقربه های التهاب و انتظار را نشان می دهد.
تیک! تاک! انسانیت در رخوت فراموشی به خواب رفته است.
صدای عقربه ها بیداری لحظه ها را زمزمه می کند.
دیوار سرگردانی در حال فروریختن است.
تکان هایش لحظه های بی پناهی را بدرود می گوید.
در پای پنجره ی انتظار ایستاده ایم.
پای عزم ما زخمی است، روییدن را زیر سایه ی سرو سعادت تکلّم می کنیم.
در این ازدحام نامحدود باید برخاست.
تیک! تاک! ثانیه ها در حرکت اند؛ خبر از بیداری، از بهار رهایی می دهند.
در شبی وهم آلود، از کوچه های هراس، در کنج عزلت روشنی، رها از بند زمان، برمی خیزیم.
پلک های بیداری مان، به باور پرواز رسیده است.
آرزوهای بزرگ مان را در اوج غرور فریاد می زنیم؛ آزادی، حق جویی و کمال طلبی.
شهامت را از زیر آوار ستم خیزان، بیرون می آوریم.
تمامی دنیای مان را در واژه های کوچک رهایی فریاد می زنیم.
لب های تکبیرگوی ما، کوچه ها را پر از حقیقت و آزادی می کند.
دیوارنوشته ها، تاریخ لحظه های خستگی اسارت، مشت های فشرده، هیبت گام های اطمینان، هنوز در کوچه ها جاری است.
در شب سردی که به بلندای سرنوشتی روشن است.
ابرهای تیره ی طاغوت کنار می روند، آسمان دودآلود دیگر کدر نیست.
حجاب های ظلمانی دریده شده است.
روشنی به ¬آرامی از روی شاخه های خشک بالا می رود.
دروازه های طلایی ایمان باز می شود.
هستی پابرجاست؛ انسانیت جوانه می زند.
بهار ما جاودان همیشگی است.
از هرچه باغ های خواب است، دور می شویم.
جاده ی نور باریک می شود؛ صدای قدم های شمرده ی روشنی را می شنویم.
به پریشانی دنیا پشت می کنیم.
به پشتیبانی خورشید آرمان¬ خویش آگاه می شویم.
جاودانگی را در باغ عظمت نجوا می کنیم.
عزم مان نهالی می کارد که یادگار همت هزاران باغبان است.
نهال زیبای ما تا همیشه ترانه ی رستن سر می دهد.
ترانه ای که هزاران باغبان مهربان، برای بهار سروده اند.
مبادا که یاد باغبانان مان در پیله ی غبارآلود تنهایی اسیر شود.
دنیای گسترده ی اکنون ما، وامدار ادراک نورانی باغبانان مهربان این دشت است.
اکنون ما، پرشکوه ترین آفرینش معنوی را از آن خود می کنیم؛ و آدمیت را به تماشا می نشینیم.
همه جا پر از خوشه های لبخند می شود.
خورشید طلایی ما شادمان بر شانه های تاریخ می نشیند و طلوع جاودانگی خود را بر جهان می تاباند.
۱۳.۵k
۲۱ تیر ۱۳۹۵
دیدگاه ها (۶)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.