قایقی غرق نمیشد! اگر دریای چشمانش چنان طوفانی به پا نمیکر

قایقی غرق نمیشد! اگر دریای چشمانش چنان طوفانی به پا نمیکرد.
عابری آن سوی دیوار را نمی دید!اگر سوراخی عمیق در گوشه کنار چارچوب قلبش حفر نمیشد,و هیچ درختی برهنه نمی ماند اگر برگ, از زمین به شاخه می ریخت!
کدام رهگذر راه را گم‌ میکرد؟اگر بنا،پاره آجر هارا در تهه کوچه بن بست نمی چید و یا اگر مسیر چین و چروک های بین ابروهایش را بلد بود!
صدای ساییده شدن دندان شیری کودک شنیده نمی شد!اگر عروسک امانتی همبازی اش را در شلوغی بازار شب گم نمی کرد!
دلی سنگ نمیشد اگر در آن,نگاه خشک سال ها انتظار به دیواری,ک "در",فقط طرحی از رقص قلم نقاش بردیوار بود,رسوب نمی کرد!
چه باید کرد؟به کدام دست باید سپرد مُهر و امضای برگه ی ترخیص از شب هایی ک آغازش به پایان میرسد اما هرگز به پایان رسیدن را آغاز نخواهد کرد!
به کدام حافظه باید سپرد رمز عبور دریایی از خاطرات نمناک که خیس میکند,قایق ترک خورده گوشه ساحل را!قایقی که مدتهاست هوای سوار شدن دوباره بر جست و خیز این موج را به حبس در ترک های پاروی چوبی خود محکوم کرده است!
مشت هارا باز باید کرد,دست در دست موج باید داد!و گذری به آن سوی مرزهای آبی بین دیروز و فردا!
آغوش ساحل فردا باز خواهد بود,مشت هارا باز باید کرد...!
#Me