کاش مردی روستایی بودم ...

کاش مردی روستایی بودم ...
در دور افتاده ترین نقطه دنیا ،
همسرم نه چیزی از تکنولوژی می دانست
نه پولمان به ابزار های روز دنیا می رسید !
اگر چشم هایمان کم سو می شد می دانستیم
آفتاب ضعیفشان کرده و خوب می شوند،
ظهر ها داخل کلبه کوچکمان
که دیوار هایش بوی چوب می داد
صدای خنده های بچه هایمان بود
نه اعلان پیام های جدید !
شب ها این نور مهتاب بود
که از شکاف سقف نیمه خراب خانه
به صورتمان می تابید ،
نه نور صفحه های آبی رنگ
سرمان که خلوت می شد خوشحال بودیم
که کارهایمان تمام شده نه
اینکه جواب این و آن را داده ایم
اگر کنار هم می نشستیم
ذوق و شوقمان بوی نرگس هایی بود
که تازه کاشته بودیم
نه تعداد دنبال کننده های صفحاتمان.
کاش مردی روستایی بودم
در دور افتاده ترین نقطه دنیا
تا بلد نبودم از خانواده ام عکسی بگیرم
و به جای آن گلبرگ های محمدی نشان را
می انداختم توی آب ،
بعد با رنگ آسمان لبخندشان را
می کشیدم روی بومِ طبیعت
ساعت ها به چشم های تک تکشان
خیره می شدم
و می خندیدم
و می خندیدند
و زندگی زیبا بود
و مثل حال این روز هایمان پر نشده بود
از غفلت وُ فراموشی
وُ دلبستگی به هیچ ها و پوچ ها؛
کاش مردی روستایی بودم
در دور افتاده ترین نقطه دنیا..