راهکار امام صادق علیه السلام برای مبارزه با گرانی

راهکار امام صادق (علیه السلام) برای مبارزه با گرانی

زمانه سختی حُکمفرما بود بر مدینه الرسول(ص)؛
راهکار امام صادق (علیه السلام) برای مبارزه با گرانی

زمانه سختی حُکمفرما بود بر مدینه الرسول(ص)؛ بسیاری از مردم در تهیه ارزاق اولیه زندگی با مشکل جدی روبه‌رو بودند. بهای گندم و نان در شهر رو به فزونی بود و این نگرای و اضطراب را می‌شد در چهره مردم به نظاره نشست.

در چنین اوضاع آشفته‌ای طبعاً هر فردی که آذوقه سال خود و خانواده‌اش را تهیه نکرده بود و نیز افراد تنگدست به اجبار روزانه آذوقه خود را از بازار می‌خریدند که آن هم قیمتی تصاعدی پیدا کرده بود.

امام جعفر صادق(ع) از وکیل و مسؤول خرید خانه یعنی معتب سوال کرد:"امسال در خانه گندم داریم؟" که او جواب داد : "آری، یابن رسول الله، به قدری که چندین ماه را کفایت می‌کند، گندم ذخیره داریم."

در این حال امام خطاب به او فرمود:" همین‌ها را که در خانه داریم به بازار ببر و در اختیار مردم بگذار و بفروش".

معتب با تعجب گفت:" گندم در مدینه نایاب است. اگر این‌ها را بفروشیم، دیگر خریدن گندم برای ما امکان پذیر نخواهد بود."

با این وجود سخن حضرت صادق(ع) همان بود: "همه اینها را ببر و در اختیار مردم بگذار و بفروش."

معتب دستور امام را انجام داد، گندم‌ها را فروخت و نتیجه را به حضرت گزارش داد.

پس از بازگشت، جعفر بن محمد(ع) به او دستوری داد که برای همیشه می‌تواند نسخه‌ای باشد فراروی مردمان توانگر به ویژه تجار و کسبه، آن جا که حضرت فرمود: "بعد از این نان خانه را به روز از بازار بخر. نان خانه من نباید با نانی که در هم اکنون توده مردم مصرف می‌کنند تفاوت داشته باشد. نان خانه من باید از این پس نیمی گندم و نیمی جو باشد. من به لطف الهی توانایی دارم که تا آخر سال خانه خود را با نان گندم به بهترین وجهی اداره کنم، ولی این کار را نمی‌کنم تا در پیشگاه الهی، مسأله اندازه گیری معیشت را رعایت کرده باشم."[ بحار الانوار، ج 11، ص 121]

داستان کوتاه فوق، با توجه به شرایط اقتصادی امروز جامعه ما الگویی است تا اگر خود را حقیقتاً شیعه و پیروی مکتب امام صادق(ع) می‌دانیم بدان عمل کنیم و سعی کنیم حداقل در چنین مواردی نه صرفاً در مقام گفتار بلکه از حیث رفتاری نیز هر چه بیشتر و بهتر خود را به سیره حضرات معصومین (ع) به خصوص صادق آل محمد(ص) شبیه کنیم و این تلاش بی گمان در نزد خدای متعال مأجور است. البته به شرط آن که توأم با صفای باطن و خلوص نیت باشد.