از پرچین کلمات پا پس می کشم و دوست داشتنت را به چشمانم می سپارم سفیران عشقی که برای کاروان واژه های اندوهگین بر شانه های رفته ات مرثیه ی دلتنگی می خوانند و لبریز از شعر می شوند برای بودنی که نیست ....
دیدگاه ها (۱)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.